180g Vinyl, Dubbele LP - MFSL 2-567 Lees meer.
Side 1
1. Prelude (Part I)
Side 2
2. Prelude (Part II)
3. Maiysha
Side 3
4. Interlude
Side 4
5. Theme From Jack Johnson
Het absolute hoogtepunt van Miles Davis’ elektrische periode, “Agharta”, is een ware funkrock-vulkaan – een vurige komeet vol energie en creativiteit, een onbevreesd organisme gedreven door avontuur en vrijheid, een zevenkoppige Godzilla die zich een weg baant door het heelal. Opgenomen op 1 februari 1975 in de Osaka Festival Hall, biedt dit dubbelalbum een eindeloze rijkdom aan verrassingen, wendingen en dynamiek – evenals een live-ingespeeld ensemble waarvan de chemie en het vakmanschap zich kunnen meten met Davis’ andere legendarische formaties.
Het septet, bestaande uit saxofonist Sonny Fortune, gitaristen Pete Cosey en Reggie Lucas, drummer Al Foster, bassist Michael Henderson en percussionist James Mtume, kreeg van Davis de ruimte om vrij te improviseren tegen een dichte achtergrond van riffs, elektronische effecten, kruisritmes en grooves. Davis zelf leidde het ritme en de muzikale richting door middel van hand- en hoofdbewegingen en korte frases op zijn wah-wah-trompet. Het voortdurend veranderende karakter van de uitvoering leidde tot het wijdverspreide misverstand dat dit middagconcert – net als het avondconcert, dat het jaar erop onder de titel “Pangaea” werd uitgebracht – geen compositorische basis had, terwijl de donkere en woedende toon vaak werd gezien als een weerspiegeling van Davis’ emotionele en spirituele toestand in die periode.
Met liefde geremasterd vanaf de originele banden in MoFi’s studio in Californië en geperst op 180-grams vinyl (33 RPM) door Fidelity Record Pressing, presenteert deze strikt genummerde dubbel-LP dit jazzmonument voor het eerst in adembenemende audiofiele kwaliteit. Als de ware grootsheid van jazz ligt in haar vermogen om zich aan het moment aan te passen en waarnemingen uit te dagen, dan is “Agharta” pure kunst! Het concert werd in Osaka met groot enthousiasme ontvangen: “Ik had geen idee wat ze van plan waren,” herinnert Henderson zich. “Ze gaven ons staande ovaties die bijna even lang duurden als het concert zelf.”